Het geheim van de smid

Nee, dat is niet de titel van het volgende deel. Soms wordt me gevraagd: hoe bedenk je nou zo'n verhaal? Ik dacht: daar ga ik een blog over schrijven.

Het kan met van alles beginnen. Bij 'Rancune' heb ik eerst wat dingen op papier gezet, om ze te 'proeven', een tijdje rond te laten draaien in mijn hoofd en kijken of ik het wat vind. Het idee van een moordenaar die zijn slachtoffers in de monumenten van de stad achterliet, sprak me wel aan. Daarna ben ik eerst gaan kijken hoe ik dat zo realistisch mogelijk neer kan zetten. Hoe komt zo'n moordenaar het Markiezenhof binnen? En dan nog ongezien ook, mét lijk op sleeptouw?

Zodra ik begin te schrijven, vallen me ideeën in voor dat soort details. Ook daarbij duurt het soms even voor een idee echt gestalte krijgt, soms ploft het kant en klaar neer in mijn hoofd. Dat ga ik dan toetsen aan de werkelijkheid. Lopen de straten zoals ik het voor ogen heb? Waar hangen camera's, waar zijn de in- en uitgangen, etc.

Uiteindelijk heb ik dan een raamwerk voor het verhaal. Ik begon met het verhoor uit te schrijven: de dader laten vertellen hoe die te werk is gegaan. Van daaruit ben ik terug gaan werken. En dan per hoofdstuk kijken of ik de verschillende verhaallijnen zo kan rangschikken dat het prettig leest.

Voor 'Gesmoord' begon ik met het idee iets met 1633 te doen. Ik benaderde Marco, vroeg of ik hem mocht vermoorden, en toen ik groen licht kreeg, ben ik weer met ideeën gaan spelen over het hoe en waarom. Ik vond het concept van die twee verhaallijnen uit Rancune leuk, maar ik wilde het niet 100% herhalen. Dus kreeg het boek vorm alsof het een menukaart was: Amuse, voorgerecht, tussengerecht, hoofdgerecht en nagerecht. Dat gaf houvast voor die tussenstukjes. En het was ook gewoon een leuke opzet :)

Bij 'Verdoemenis' begon het idee toen in januari 2024 het krantenbericht verscheen dat het Ketrientje nu definitief gesloopt zou worden. Ik volgde het verhaal al een poosje, er zat voldoende in dat ik goed kon gebruiken. Niet veel later werden die sloopplannen weer in de ijskast gezet, en ik besloot aan de slag te gaan. Ik benaderde de stichting die het gebouw beheert, en op een regenachtige middag heb ik daar onder begeleiding alles mogen bekijken. Geweldig vond ik dat! Zo kreeg ik een goede indruk over hoe het er nu van binnen uitziet, zodat ik een geloofwaardig verhaal neer kan zetten, ook voor wie het pand in zijn gloriedagen van binnen had gezien.

Ik besloot al snel de eeuwenoude geschiedenis in het verhaal mee te nemen. Tijdens mijn rondleiding kon ik van alles vragen en hoorde ik ook al veel over die enorme geschiedenis. Op internet is er ook nog veel te vinden, en toen ik ergens niet uitkwam, werd ik fijn geholpen door de stadsgidsen. Blij met al die hulp! Ook voor deel vier ligt er al een idee. Ik heb zelfs ruwe ideeën liggen voor zeker nog vier, vijf boeken... Die laat ik de komende maanden lekker ronddansen in mijn brein, om te kijken wat beklijft. Wat intrigeert me, wat spreekt aan? Daar kom ik wel uit.